"Zejnul ibnu Hejthemi në kasiden e tij me emër "Vdekja" thotë :

Nuk është i huaj ai që është në kurbet.

I huaj është i qefinosuri pa jetë.

Më lini që të vajtoj veten time.

Ta kaloj jetëm me ibadet e mësime.

Më lini që ti derdh lotët e mi.

Me shpresë se një pikë e tyre t`më bëj dobi.

Unë jam ai që drejT gjynaheve vrapon.

Duke e ditur që syri i Zotit më vështron.

Ah,i mjeri unë !

Si të largohem me kaq gjynahe shumë ?

Më sollën një doktor

Që të më kurojë

Por sot doktori dobi s`mund të më bën.

Pas meleku shpirtin ka ardhur për të ma marrë

Pa të keq e shkul nga cdo pjes e gjallë.

E nxorri shpirtin tim me dhimbje shumë

Shijen e hidhur të tij në fyt e ndjeva unë.

Njerëzit më të dashur filluan të shpejtojn

Trupin tim ta lajn dhe ta pastrojn

Më erdhi një njeri me ujë e sapun

Dhe rrobat mi hoqi sa turp kisha unë

E hodhi ai ujin sipër trupin tim

Pastaj më mbështolli mua me qefin

Në krah më mbajti mua me nxitim

Sumë njerëz kishin ardhur për respektin tim

Në një vend të lartë mua më rregulluan

Për të falur xhenazen njerëzit u rreshtuan.

Ma falën xhenazen pa sexhde as ruku,

Ju lutën Zotit që mua t`më fal.

Ngadalë më zbritën në varrin tim.

Njëri prej tyre më këndoi talkin.

Fytyrën ai ma zbuloi

Dhe lotët i rrodhën mua kur më kujtoi.

Me dhè varrin tim sic e mbuluan

Në vetmi më lanë,të gjithë u larguan.

Në errësirën e varrit nuk kam shoqëri

As nënë,as babë por jam në vetmi.

Melekëve të varrit c`farë t`ju them unë,

Mbi këtë cështje jam i frikësuar shumë.

Tre pyetje nga unë duan ata sot.

Kush është Zoti,Feja dhe Pejgamberi jot ?

Mjaft me gjynahe, Oti shpirti im,

Largohu nga zemërimi i Zotit tim.

Pendohu dhe punë të mira puno,O NJERI,

Nëse do që të shpërblehesh në jetën e varrit, "TI."